Jezuicka Złota Marysieńka w Falenicy

W lutowym wydaniu Gazety Wawerskiej rozpoczęliśmy cykl publikacji dotyczących spuścizny E.M.Andriollego na terenie dzielnicy Wawer. W każdym kolejnym egzemplarzu naszego miesięcznika znajdziecie Państwo inny budynek, prezentowany w formie akwareli/rysunku autorstwa artystów zrzeszonych w Związku Akwarelistów Polskich. Będziemy wybierali obiekty niekoniecznie w najlepszym stanie, ale zawsze drewniane, wciąż istniejące, wyłącznie z Wawra. Możecie Państwo sami typować do publikacji konkretne obiekty: p.grzegorczyk@gazetawawerska.pl najlepiej z jakimś opisem, np. historią związaną z budynkiem.

Dzisiaj prezentujemy – już czwarty z kolei – zachowany w bardzo dobrym stanie budynek z Falenicy. Nie znaleźliśmy go na liście wojewódzkiej ewidencji zabytków.

 

Na akwareli:
Złota Marysieńka – piękny świdermajer stojący przy ulicy Początkowej w Falenicy będący willą rodziny Szaniawskich. Budynek powstał w latach 1927–1928 jako pensjonat. Budowali go miejscowi majstrowie, z zachowanych listów przewozowych z 1927 r. wiemy, że ściany z cegły zostały z zewnątrz pokryte deskami z drewna sosny smolnej pochodzącej z podwileńskich lasów. Willa należy do większych budynków tego typu (pow. użytkowa 376,6 m²). Została w środkowej części podpiwniczona i uszczelniona, tak aby wystarczyło to na porę letnią, kiedy korzystali z niej letnicy. Do dziś zachwycają typowe dla stylu budowli nadświdrzańskich zdobienia zewnętrzne. Czasy świetności Złotej Marysieńki skończyły się po wojnie. Budynek został zasiedlony lokatorami z kwaterunku i niszczał, głównie z powodu nadmiernej eksploatacji i niedostatecznej konserwacji.
Właścicielka domu pani Maria Wojciechowska z domu Szaniawska chciała podarować dom wraz z działką jakiejś instytucji kościelnej. Kiedy na początku lat 80., wnuk pani Marii, Antoni, zgłosił się jako kandydat do zakonu jezuitów, zapadła ostateczna decyzja i posiadłość została podarowana Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego. Pierwsi jezuici zamieszkali w Falenicy w 1988 roku. Oni też zadbali o piękny obiekt, z dochodów z kiosku, który prowadził brat Lisewski przy kościele Jezuitów na ul. Świętojańskiej, zebrał fundusze, które pozwoliły na przeprowadzenie pierwszego remontu mocno zniszczonego domu. Powstał tu Dom Zakonny, w jednej z werand urządzono półpubliczną kaplicę. Pełne prawo własności domu i posesji jezuici otrzymali w 1999 r. po spłaceniu spadkobierców. Przez kolejne lata willa przeszła gruntowne zabiegi konserwacyjne i modernizacyjne, m.in. uzupełniono zniszczone ozdoby, a oryginalny kolor desek – ochra, został zastąpiony przez ciemnozielony i brązowy. Zadbano również o teren wokół. W 1989 r. w domu urządzono kaplicę (dostępną dla mieszkańców), którą zaprojektowała i niektóre elementy wykonała samodzielnie, a także nadzorowała całość prac pani Teresa Wierusz. Ksiądz Prymas wydał dekret upoważniający jezuitów do posługi duszpasterskiej najbliższego otoczenia.

Na podstawie materiałów z archiwum Szaniawskich, obecnie ks. Jezuitów i strony ECCC opracowała Agnieszka Krasnodę­bska

Autor akwareli:
Radosław Maciej Kakareko – absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie doskonalił warsztat studiując m.in. rysunek i malarstwo, członek Związku Artystów Polska Sztuka Użytkowa. Tematem wiodącym jego akwareli jest architektura i pejzaż miejski – glównie Wenecji i Białegostoku (swojego rodzinnego miasta). Maluje również portrety i martwe natury. Facebook: R.Kakareko.akwarele