Marysińskie mozaiki
Na ulicy Stepowej w Marysinie Wawerskim, pomiędzy ulicami Goździków i Rezedową, znajduje się zespół budynków biurowo–magazynowo–produkcyjnych. To spadek po nieistniejącej już dzisiaj Spółdzielni Inwalidów „SATURN”, która powstała w 1950 r. z połączenia Zakładów Rzemieślniczych, przy udziale Związku Inwalidów Wojennych. Na początku, 23 pracowników w prymitywnym zakładzie próbowało różnej, dostępnej dla nich produkcji: z drewna i lateksu, pasmanterii, nici itp. Od 1957 r. stopniowo zaczęto specjalizować się i doskonalić w wytwarzaniu wyłącznie wyrobów gumowych z lateksu naturalnego. W 1965 roku „Saturn” przeniósł się do nowo powstałej siedziby przy ul. Rezedowej 19 w Marysinie Wawerskim. Zbudowana z szarej cegły, niewysoka zachodnia elewacja hali produkcyjnej budynku dawnej siedziby Spółdzielni została w roku 1965 ozdobiona barwną mozaiką. Kolorową, długą na pięć metrów kompozycję, zaprojektowała rzeźbiarka Domicella Bożekowska, osobiście wypalając ceramikę do swojej pracy. Imponujących rozmiarów mozaika nawiązuje tematycznie do działalności spółdzielni, produkującej głównie wyroby z lateksu naturalnego, m. in. kaczuszki kąpielowe, smoczki, czepki, rękawice, dętki do rowerów, zabawki gumowe czy zakraplacze do oczu.
Iwona Makowska
warszawskie-mozaiki.pl
Domicella Bożekowska studiowała na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie i Warszawie, uzyskując dyplom z rzeźby ceramicznej w warszawskiej ASP. Następnie podjęła studia z weterynarii, jednak przerwała je po dwóch latach. W latach 60-tych i 70-tych brała udział w ogólnopolskich wystawach, gdzie była wielokrotnie nagradzana i wyróżniana. W roku 1972 stworzyła wystawę „Szanuj Zieleń”, która ze względu na na nowatorską formę i zaangażowanie w sprawę ochrony przyrody, stała się jedną z najważniejszych w jej artystycznej biografii. Aby pracować w dziedzinie architektury zieleni i krajobrazu samodzielnie studiowała botanikę i ekologię. Dzięki tym staraniom w 1975 r. rozpoczęła pracę jako architekt zieleni w biurze architektonicznym, gdzie zrealizowała projekt terenów zielonych na osiedlu „Szwoleżerów”, (inż. arch. prof. Halina Skibniewska), które uzyskało tytuł „Mister Warszawy”i nagrodę „Sześcianu”. Ponadto projekt ten zdobył drugą nagrodę w ogólnopolskim konkursie rozpisanym w tym czasie przez ZPAP.
Wzięła też udział w kompleksowych pracach studyjnych w dziedzinie architektury krajobrazu, m. in. w projekcie ogrodu zoologicznego i botanicznego we Włocławku.
W 1978 r. odbyła się wystawa „Wróg Publiczny Nr 1“ w obronie ostatnich polskich wilków, którym zagrażało wówczas kompletne wytępienie. Dzięki współpracy świadomych wagi problemu naukowców i dziennikarzy wystawa odbiła się szerokim echem. Nie osiągnęła wówczas swego celu – wzięcia wilków pod ochronę. Udało się jednak doprowadzić do zniesienia premii za odstrzał i wprowadzenia sezonu ochronnego.
W latach 70-tych i 80-tych odbywała podróże studyjne, najpierw po Europie, później wyjeżdżała też do Azji (Indie, Nepal, Chiny).
W stanie wojennym artystka wyemigrowała z Polski i pozostała za granicą, w Niemczech. Początkowo pracowała w Zwingenbergu, następnie przeniosła się do Darmstadt, gdzie mieszka do dziś.
Na przestrzeni ostatnich 20-ciu lat nawiązała jednak na nowo kontakty ze środowiskiem artystycznym w Polsce. Wzięła udział w kilku wystawach zbiorowych, ale również przygotowała dwie indywidualne. Ta w 2002 r. była rodzajem kontynuacji jej tematycznych wystaw z lat 70-tych. Jej tytuł „Nadzwierzęta – Podzwierzęta” wynika z sytuacji, w której zwierzę staje się ofiarą przesądów, obiektem bałwochwalczego kultu, bądź przeciwnie – zabobonnej nienawiści. Obie sytuacje doprowadziły już wielokrotnie do niezmierzonych cierpień niezliczonych zwierząt i przyczyniają się do dziś do nieuznawania na prawie całym świecie żadnych praw zwierząt.
Ostatnia wystawa, ta w Darmstadt, była małym prywatnym przyczynkiem Domicelli do faktu ogłoszenia w Niemczech wilka „Zwierzęciem roku 2003”, co jednak – poza tą deklaracją – nie dawało się raczej odczuć.
Domicella jest przede wszystkim rzeźbiarką, potrafi jednak również znakomicie rysować. To właśnie dwa rysunki tuszem i pędzlem zapewniły jej, w ostrej, międzynarodowej konkurencji (jury pozostawiło 171 prac z ponad 3500, zgłoszonych ze 120 krajów) miejsce na towarzyszącej olimpiadzie w Atenach wystawie „ARTiade – 2004”.
Domicella Bożekowska uprawiała rzeźbę kameralną i monumentalną – realizacje dużych form parkowych. Poza rzeźbiarstwem zajmowała się też mozaiką, rysunkiem i fotografią, a nawet filmem.
Miała wystawy indywidualne w większości krajów europejskich, a także w Indiach i Nepalu.
Piotr Grzegorczyk
Aleksandra Ziółek
źródło: Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków
W trakcie przygotowywania tego materiału dotarła do nas smutna wiadomość o śmierci pani Domicelli. Artystka zmarła 6 marca br.
Podziękowania:
@Jan Mencwel (za czujność)
DOMICELLA
BOŻEKOWSKA
1927-2019
rzeźbiarka
rysowniczka
fotografka
architekt krajobrazu
aktywistka ekologiczna
0 komentarzy